On the occasion of two recent incidents that shocked public opinion both in Greece and in the USA.
The following text was written by educator Jerry Mintz, coordinator of the AERO που έχει έδρα στις ΗΠΑ και αντικατοπτρίζει πολύ εύστοχα την διαλεκτικη για την ολική εκπαιδευτική μετεαρρύθμιση που θα θεσμπθετήσει το Δημοκρατικό Σχολείο ως μια από τις δομές βιωματικής εκπαίδευσης στη δημοκρατία, την αλληλοπεριχώρηση και την ισότιμη συνύπερξη των μελών της σχολικής κοινότητας.
Yes, It Happened Again. What Can We Do To Get The Mainstream School System to Listen to US? It’s hard to write about this yet again. Every time I wonder what we can do differently to let people know that there are solutions to the horrific events of violence and murder that are still happening in our schools. We again read that the 18-year-old high school student who killed 19 sweet children at an elementary school in Texas and tried to kill his grandmother was mercilessly bullied in school. We read again that the killer was quiet, lost the few friends that he had as he reacted by becoming self-destructive and violent, homicidal. How do we deal with bullying in our democratic schools? In our schools, any student who feels harassed or bullied, physically or verbally, can call a general meeting about it. The meeting includes all the students and staff members. The meetings are taken very seriously, and it can be argued that they carry much more authority than a single teacher can in any classroom. They have the authority of everyone in the school or program. The meeting seeks to get to the bottom of any problem. They ask probing questions. They expect all members to describe what they witnessed and what they think. And when the final vote is taken and the meeting makes a decision, that is almost always the end of the problem. Bullies are forced to confront what they did. Those who were bullied feel the support of the meeting. Repeated bullying in our learner-centered schools and program is virtually unheard of for the above reasons. It takes work, but it could be done in every school or classroom, no matter the educational philosophy. Recent polls and anecdotal responses from our schools make it clear that bullying, violence, and serious self-destructive behaviors are far less common in our schools. In a recent article I talked about this in light of the mental health issues among children that have arisen lately. In this article, criminologists who study the life histories of public mass shootings found they were mostly lone gunmen (all male) with an average age of 18, as was this one. Most have a connection with the school they target. In today’s Newsday, a former friend said, “He would get bullied hard…He was nicest kid, the shyest kid.” His cousin said the students mocked his speech impediment. He complained to his grandmother that he didn’t want to go back to school. So, the question remains again: Why have we not been able to communicate to the mainstream school systems and the general public that we do have some solutions to these problems. Why have we not succeeded at this? Part of it has to do with some habits that are entrenched in the school system. Part of it has to do with the assumptions made by many administrators and teachers. Maybe part of it is because educational alternatives have been attacked for years by the mainstream and therefore tended to go underground. The pandemic has exacerbated problems that were lurking just beneath the surface. The support that children used to receive from friends and other activities have tended to be less available, revealing some open wounds. Maybe now is the time to redouble our efforts to let people know that we have solutions to some of these problems, rather than be satisfied to know that it is working just fine for our small groups of children.
Είναι δύσκολο να γράψω γι’ αυτό για άλλη μια φορά. Κάθε φορά αναρωτιέμαι τι μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά για να ενημερώσουμε τους ανθρώπους ότι υπάρχουν λύσεις για τα γεγονότα βίας και δολοφονίας που εξακολουθούν να συμβαίνουν στα σχολεία μας.
Διαβάζουμε και πάλι ότι ο 18χρονος μαθητής λυκείου που σκότωσε 19 παιδιά σε δημοτικό σχολείο στο Τέξας και προσπάθησε να σκοτώσει τη γιαγιά του είχε δεχτεί ανελέητο bullying στο σχολείο. Διαβάζουμε ξανά ότι ο δολοφόνος ήταν ήσυχος, έχασε τους λίγους φίλους που είχε καθώς αντέδρασε με το να γίνει αυτοκαταστροφικός και βίαιος, ανθρωποκτόνος.
Πώς αντιμετωπίζουμε τον εκφοβισμό στα δημοκρατικά μας σχολεία; Στα σχολεία μας, κάθε μαθητής που αισθάνεται ότι τον παρενοχλούν ή τον εκφοβίζουν, σωματικά ή λεκτικά, μπορεί να συγκαλέσει μια γενική συνέλευση για το θέμα. Στη συνάντηση συμμετέχουν όλοι οι μαθητές και τα μέλη του προσωπικού. Οι συναντήσεις λαμβάνονται πολύ σοβαρά υπόψη και μπορεί να υποστηριχθεί ότι έχουν πολύ μεγαλύτερη ισχύ από ό,τι μπορεί να έχει ένας μόνο δάσκαλος σε οποιαδήποτε τάξη. Έχουν την εξουσιοδότηση όλων στο σχολείο. Η συνάντηση επιδιώκει να φτάσει στην ουσία κάθε προβλήματος. Θέτουν διερευνητικές ερωτήσεις. Περιμένουν από όλα τα μέλη να περιγράψουν τι είδαν και τι σκέφτονται. Και όταν γίνεται η τελική ψηφοφορία και η συνάντηση λαμβάνει μια απόφαση, αυτό είναι σχεδόν πάντα το τέλος του προβλήματος.
Οι νταήδες αναγκάζονται να αντιμετωπίσουν αυτό που έκαναν. Εκείνοι που εκφοβίστηκαν αισθάνονται την υποστήριξη της συνέλευσης.
Ο επαναλαμβανόμενος εκφοβισμός στα σχολεία μας με επίκεντρο τον μαθητή είναι σχεδόν ανήκουστος για τους παραπάνω λόγους. Χρειάζεται δουλειά, αλλά θα μπορούσε να γίνει σε κάθε σχολείο ή τάξη, ανεξάρτητα από την εκπαιδευτική φιλοσοφία.
Πρόσφατες δημοσκοπήσεις και ανεπίσημες απαντήσεις από τα σχολεία μας, καθιστούν σαφές ότι ο εκφοβισμός, η βία και οι σοβαρές αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές είναι πολύ λιγότερο συνηθισμένες στα σχολεία μας. Σε ένα πρόσφατο άρθρο μου μίλησα γι’ αυτό υπό το πρίσμα των προβλημάτων ψυχικής υγείας μεταξύ των παιδιών που έχουν προκύψει τελευταία.
Σε αυτό το άρθρο, εγκληματολόγοι που μελετούν το ιστορικό ζωής των δημόσιων μαζικών πυροβολισμών διαπίστωσαν ότι πρόκειται κυρίως για μοναχικούς δράστες (όλοι άνδρες) με μέσο όρο ηλικίας τα 18 έτη, όπως και αυτός εδώ. Οι περισσότεροι έχουν κάποια σχέση με το σχολείο στο οποίο στοχεύουν.
Στο σημερινό Newsday, ένας πρώην φίλος είπε: “Τον εκφόβιζαν σκληρά… Ήταν το πιο καλό παιδί, το πιο ντροπαλό παιδί”. Ο ξάδελφός του είπε ότι οι μαθητές κορόιδευαν το πρόβλημα ομιλίας του. Παραπονέθηκε στη γιαγιά του ότι δεν ήθελε να επιστρέψει στο σχολείο.
Έτσι, το ερώτημα παραμένει και πάλι: Γιατί δεν έχουμε καταφέρει να επικοινωνήσουμε στα υπάρχοντα σχολικά συστήματα και στο ευρύ κοινό ότι έχουμε κάποιες λύσεις για αυτά τα προβλήματα. Γιατί δεν το έχουμε πετύχει αυτό; Εν μέρει έχει να κάνει με κάποιες συνήθειες που έχουν εδραιωθεί στο σχολικό σύστημα. Εν μέρει έχει να κάνει με τις παραδοχές που κάνουν πολλοί διοικητικοί υπάλληλοι και εκπαιδευτικοί. Ίσως εν μέρει να οφείλεται στο γεγονός ότι οι εναλλακτικές εκπαιδευτικές λύσεις δέχονται επί χρόνια επίθεση από το κυρίαρχο ρεύμα και, ως εκ τούτου, τείνουν να περνούν στην αφάνεια.
Η πανδημία έχει επιδεινώσει προβλήματα που παραμόνευαν ακριβώς κάτω από την επιφάνεια. Η υποστήριξη που συνήθιζαν να λαμβάνουν τα παιδιά από φίλους και άλλες δραστηριότητες τείνει να είναι λιγότερο διαθέσιμη, αποκαλύπτοντας κάποιες ανοιχτές πληγές. Ίσως τώρα είναι η ώρα να διπλασιάσουμε τις προσπάθειές μας για να ενημερώσουμε τον κόσμο ότι έχουμε λύσεις σε ορισμένα από αυτά τα προβλήματα, αντί να είμαστε ικανοποιημένοι με το να γνωρίζουμε ότι λειτουργεί μια χαρά για τις μικρές ομάδες παιδιών μας”.
The responsibility lies with the state that has not yet institutionalized the #democratic_schoolsIn an inclusive environment where community members feel co-responsible and share obligations and rights in a non-hierarchical structure, in a collaborative learning model where children and adults freely express their opinions and feelings, there is no room for abusive behaviour between them, which should be learned experientially from infancy. This tactic is the only one that guarantees immediate results on the burning issue of bullying and the avoidance of all kinds of addictions and violence. #cooperaive_learning.
